Komentarze: 2
dlaczego tak glupio i naiwnie ufam ludziom...?
dlaczego tak glupio i naiwnie ufam ludziom...?
tak stopniowo analizujac moje wszelkie znajomosci... oraz ich konserwencje... i przyszlosc... oraz dlugos trwania i ewentualne zakonczenie... powoli przestaje wierzyc w przyjazn damsko meska... nie wiem... tak jakos... do niedawna klocilabym sie o to zaciekle... teraz watpie...
a tak sobie musze troche pomarudzic... ze niby mi strasznie zle... a tak wlasciwie to mi dobrze ale nevermind... pomarudzic sobie trzeba...
nie wysypiam sie... od poczatku wakacji zadnego weekendu nie spedzilam w domu a do szkoly na 8.15... i kiedy ja mam sie wyspac...? jeszcze zeby chociaz prawc domowych nie bylo... a tu zonk... coz... poza tym oczki mnie bola... nie mam tyle samozaparcia zeby nie wlaczac kompa wiec bola mnie od gapienia sie w monitor wieczor w wieczor... poza tym nie mam czasu dla znajomych... znaczy sie mam ale za malo... tu zobacze dwie osoby... tam jedna... a z najblizszymi nie mam czasu zeby sie spotkac i pogadac... a ostatnio tego potrzebuje... bo sporo sie dzialo... troche sie w moim marnym zyciu pozmienialo... no i komus bym o tym opowiedziala... a tu kwas bo nie ma kiedy... echhh...
a tak ogolnie to jestem strasznie szczesliwa osoba... :D
mowili... 'nie patrz na droge... on nie przyjdzie... oni nigdy nie przychodza wtedy kiedy tego chcemy...' wierzylam...
a jednak przyszedl... jak dlugo zostanie...? teraz to juz tylko modlitwa... i wiara... i nadzieja... i MILOSC... moze jednak sie do tego nadaje... a jednak sa tacy ktorzy chca zaryzykowac i to sprawdzic...
boze... i takie szczescie jak zadko...
tylko szkoda ze az takim kosztem...
cos w tym jest... mial racje... nie nadaje sie do slow na M... madrosc... myslenie... MILOSC...
jaki kurwa kwas...!!
ps. doszlam do wniosku ze jestem niedorozwojem emocjonalnym...
zle... skonczyl sie ten dzien... pamietam to... nie wiedzialam czego chce... lecz teraz wiem... ze zle sie skonczyl ten dzien... co z tego ze... JESTEM MALO ODPORNA...
tak... jestem bardzo malo odporna... nie wyrabiam...
'swiat bez sznurka to chaos... tylko jest maly problem... nie mozna isc w dwie osoby po jednym sznurku... on byl pierwszy i niestety musze to uszanowac...' sms... od czlowieka na ktorego wsparcie liczylam... i dalej licze...
mam coraz wiecej czarnych wizji i glupich pomyslow... wiem ze jesli to koniec to zrobie cos glupiego... nie... nie bedzie to samobojstwo... to zbyt egoistyczne... az taka egoistka nie jestem zeby sie zabic... ale pociac sie... co to takiego... albo wreszcie spelnie moje wielkie marzenie przed ktorym mnie jednak powstrzymuje strach... od zawsze chcialam wybic szybe piescia... ciekawe czy boli... ciekawe jak bardzo boli... i te kawalki szkla pozostale w ranach... to musi byc niesamowite... ale moze jednak nie bede musiala sie porywac na takie glupoty... mam nadzieje... moze to jednak nie koniec...
kazdej nocy jest ktos kto mysli o tobie zanim zasnie... ale jest tez ktos kto zapomnial juz o przeszlosci i o tym co laczylo kilku ludzi... szkoda...?
szkoda... zajebiscie szkoda... ale nie mam pojecia jak to naprawic... chociaz tak bardzo chce... nie umiem... strach... przerazenie... niepewnosc... obawa... cierpienie... lek... i wszystko po kolei... i wszystko na raz... i co z tym zrobic...? nie mam pojecia... jak ratowac rozpadajac sie przyjazn...? jak ratowac siebie i jego...? jak ratowac to co bylo miedzy nami...? jak ratowac te resztki uczuc rozwieszone jeszcze miedzy nami...? jak ratowac to co jeszcze zostalo...? jak spowodowac zeby wszystko wrocilo...? zeby znow byl dla mnie calym swiatem... moim aniolem strozem... czy to jeszcze mozliwe...?
no i wkraczamy w rutyne kolejnego tygodnia szkoly... i tylko nadzieja ze da sie go jednak jakos urozmaicic...
za duzo mysle... i to nie o pigwinach... niestety...